สำนักงาน กศน.จังหวัดสตูล

วันที่ ๒๖ มิถุนายน วันต่อต้านยาเสพติดโลก ขอให้สถานศึกษาจัดกิจกรรมรณรงค์ประชาสัมพันธ์เพื่องสร้างการรับรู้เนื่องในวันยาเสพติดโลก

Don't Call Me Son
โดย : เปรมมิกา เมื่อวันที่ : พฤหัสบดี ที่ 2 เดือน มีนาคม พ.ศ.2566

ภาพยนตร์ส่วนใหญ่ ดูหนังออนไลน์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งอินดี้ที่มีงบประมาณจำกัด เลือกธีมหรือเนื้อเรื่องที่น่าทึ่งและดำเนินการตามนั้น คนอื่น ๆ เชื่อมโยงสองความคิดที่มีศักยภาพและไม่เกี่ยวข้องอย่างเห็นได้ชัดและมีความสุขในประกายไฟที่พวกเขาสร้างขึ้น

ภาพยนตร์บราซิลเรื่อง Don't Call Me Son ที่มั่นใจและกินใจอย่างมากเป็นตัวอย่างที่ดีของสายพันธุ์หลัง ในแง่หนึ่ง แอนนา มุยแลร์ต มือเขียนบท/ผู้กำกับ เชิญชวนให้เราพิจารณาความลื่นไหลของอัตลักษณ์ทางเพศของวัยรุ่นผ่านเรื่องราวของเด็กวัยรุ่นที่กำลังทดสอบขอบเขตด้วยการล่องลอยไปมาระหว่างรูปลักษณ์ของชายและหญิง (หากฟังดูเหมือนเป็นหัวข้อสำหรับชั้นเรียนเพศศึกษา อย่ากลัวเลย ภาพยนตร์เป็นละคร ไม่ใช่การบรรยาย) ในทางกลับกัน มุยเลิร์ตยังสำรวจด้วยว่าเราเป็นคนที่มาจากครอบครัวมากน้อยเพียงใด เนื่องจาก นอกจากนี้ เธอ เรื่องราวเกี่ยวข้องกับเด็ก ๆ ที่ถูกพรากจากพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดตั้งแต่แรกเกิด

หัวข้อเรื่องเพศจะถูกประกาศก่อน เราอยู่ในงานปาร์ตี้กลางแจ้งของหนุ่มสาวที่ปิแอร์ ( นาโอมิ เนโร ) วัย 17 ปีผู้ซึ่งมีความเป็นกะเทยแผ่ออกมาจากผมยาวและการแต่งหน้า รวมถึงการเคลื่อนไหวที่ผิดศีลธรรม จูบครั้งแรกใกล้กับผู้ชายบนฟลอร์เต้นรำ จากนั้น ลอกออกและเชื่อมต่อกับผู้หญิงคนหนึ่ง ตัดมาที่ภายในบ้านซึ่งทั้งคู่กำลังมีเซ็กส์อย่างกระฉับกระเฉง กล้องเอียงลงเผยให้เห็นว่าเขาสวมชุดชั้นในสตรี

การแต่งกายข้ามเพศของปิแอร์เป็นการบ่งบอกถึงสไตล์ส่วนตัวและวิธีการกบฏ เช่นเดียวกับผู้ชายที่ไว้ผมยาวในรุ่นก่อนๆ อย่างเหมาะสม มันยังเป็นการท้าทายรูปแบบหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะไม่ทำให้คนรอบข้างเสียหน้า เฉพาะคนที่อายุมากพอที่จะไม่ทำ และเป็นท่าทางที่เป็นธรรมชาติสำหรับเด็กในสภาพแวดล้อมแบบโบฮีเมียนที่มีศิลปะในเมือง ปิแอร์ยังเล่นในวงดนตรีร็อค ซึ่งเขาพบปะกับนักร้องนำชายเป็นครั้งคราวและพบว่าจำเป็นต้องป้องกันไม่ให้แฟนสาวของเขาขัดขวางการปฏิบัติของพวกเขา

ที่บ้าน เขามีความสุขกับความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับแม่เลี้ยงเดี่ยว Aracy (Daniela Nefussi) และ Jaqueline น้องสาวที่น่ารักของเขา ( Lais Dias ) สิ่งของต่างๆ ในบ้านของชนชั้นแรงงานแสดงให้เห็นเพียงการขึ้นๆ ลงๆ ของครอบครัวตามปกติ จนกระทั่งวันหนึ่งเจ้าหน้าที่ของรัฐจะมาพบและพาอาราซีและปิแอร์ไปตรวจดีเอ็นเอในตัวเมือง แม้ว่า Aracy จะดูประหลาดใจกับการหยุดชะงัก แต่ในไม่ช้าเธอก็ถูกจับเข้าคุก และมีการประกาศว่าลูกทั้งสองของเธอถูกขโมยตั้งแต่แรกเกิด และตอนนี้จะถูกส่งคืนให้กับครอบครัวที่ตามหาพวกเขาตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

เมื่อปิแอร์ได้พบกับครอบครัวเกิดของเขา ซึ่งมีพ่อเป็นพ่อ Matheus ( Matheus Nachtergaele ) และแม่ผู้ร่าเริง Glória (รับบทโดย Daniela Nefussi) พวกเขาก็มีความสุขโดยธรรมชาติจากการกลับมาพบกันที่ยาวนานและคาดหวังว่าเขาจะเป็นเช่นนั้น แน่นอน เขาเป็นอะไรก็ได้นอกจาก; เขาอาจจะเป็นเด็กที่เร่งรีบในยานอวกาศของมนุษย์ต่างดาว

การผสมผสานนี้ทำให้เกิดเนื้อเรื่องที่เป็นหนึ่งในฉากที่กำกับได้ยอดเยี่ยมที่สุดในภาพยนตร์ที่ฉันเคยดูในปีนี้ ครอบครัวที่สร้างขึ้นใหม่จะต้องพบกันในร้านอาหาร งานเลี้ยงของมาเธอุสและกลอเรียมาถึงก่อน และเขารับหน้าที่แทนพ่อโดยขอโต๊ะอื่น จากนั้น ความแตกแยกที่ไม่คาดคิด: ลูกชายคนเล็กของทั้งคู่ Joca ( Daniel Botelho ) ซึ่งอายุประมาณ 14 ปี ได้รับโทรศัพท์และออกไปรับสายข้างนอก แม้ว่าเด็กชายจะเป็นเพียงตัวละครรอง แต่ Muylaert อยู่กับเขาเป็นเวลานานผิดปกติ โดยได้ยินบทสนทนาด้านข้างของเขาที่ดูเหมือนการแลกเปลี่ยนวัยรุ่นทั่วไป (เขาบ่นเกี่ยวกับผู้หญิงที่ไม่พูดกับเขา)

เมื่อ Joca กลับไปที่ร้านอาหาร Pierre และ Jaqueline ก็อยู่ที่นั่นพร้อมกับคนของเขา และความกระอักกระอ่วนก็สัมผัสได้ พ่อแม่เรียกคนโตว่า Felipe ชื่อเกิดของเขา แต่แล้วในการอวยพรให้เขาเพิ่มว่า "Pierre" พวกเขาถามว่าเขาสนใจอะไรและมีคนบอกว่าเขาชอบดนตรีและเล่นดนตรีในวงดนตรี กลอเรียถามว่าทำไมเขาถึงทาเล็บเป็นสีฟ้า: เพราะเป็นวงร็อคเหรอ? สิ่งที่พูดง่ายที่สุดก็คือใช่ เขาสนใจฟุตบอลหรือไม่? ไม่และอื่น ๆ มีสองสิ่งที่โดดเด่นมากเมื่อฉากนี้ดำเนินไป หนึ่งคือรูปลักษณ์ของตัวละครถ่ายทอดออกมาได้มากกว่าสิ่งที่พวกเขาพูด อีกประการหนึ่งคือการหันเหความสนใจไปที่ Joca สร้างตัวละครของเขาและสังเกตเขาต่อไปหลังจากที่เขาเข้าร่วมอาหารค่ำ

เช่นเดียวกับในภาพยนตร์บราซิลหลายเรื่อง ชั้นเรียนมีบทบาทสำคัญ เมื่อปิแอร์ย้ายเข้ามาอยู่กับครอบครัว "ใหม่" ของเขา เขาเข้าสู่อาณาจักรแห่งความสะดวกสบายของชนชั้นกลางระดับสูง ที่ซึ่งมีคนรับใช้และห้องของเขาก็กว้างขวางและน่าอยู่ ตลอดมา ทัศนคติของเขาที่มีต่อสภาพแวดล้อมใหม่และครอบครัวเป็นหนึ่งในความคลุมเครืออย่างลึกซึ้ง บางสิ่งน่าดึงดูดใจและเขาพยายามแสดงความเคารพ แต่เขาก็ไม่ต้องการทำให้พวกเขาเข้าใจผิดว่าเขาเป็นใคร ความปรารถนาที่ถ่ายทอดออกมาอย่างสนุกสนานในฉากที่ผู้คนพาเขาไปซื้อเสื้อโปโลและเขายืนกรานที่จะซื้อ ชุดดังลายม้าลายแทน

ความขัดแย้งต่างๆ ในที่นี้—ในเรื่องอัตลักษณ์ เพศ ชนชั้น และอื่นๆ—ถูกนำเสนอในลักษณะที่ทำให้การชักเย่อดำเนินไปพร้อมกันหลายครั้ง สิ่งที่น่าพึงพอใจที่สุดเกี่ยวกับการรักษาของพวกเขาคือ Muylaert ต่อต้านการล่อลวงที่จะลงมาอย่างหนักในด้านใดด้านหนึ่ง เธอมีความเห็นอกเห็นใจที่จะไปไหนมาไหน และเห็นความเจ็บปวดและความรักในความปรารถนาของพ่อแม่ที่จะได้ลูกคนหัวปีกลับคืนมา เช่นเดียวกับความหลงใหลที่เข้าใจได้ในความหิวกระหายในการตัดสินใจด้วยตนเองของปิแอร์

ภาพยนตร์เรื่องสุดท้ายของ Muylaert เรื่อง “ The Second Mother ” ซึ่งได้รับความสนใจจากทั่วโลก มีองค์ประกอบบางอย่างที่เหมือนกันกับ “Don't Call Me Son” ภาพยนตร์ทั้งสองเรื่องมีแม่สองคน (แม้ว่าจะมีเพียงฟีเจอร์ใหม่เท่านั้นที่มีนักแสดงหญิงคนเดียวกันเล่นทั้งสองเรื่อง ซึ่งเป็นผลงานที่น่าทึ่งของเนฟัสซี) ซึ่งบ่งบอกถึงความสนใจของ Muylaert ที่มีต่อความเป็นคู่ที่มีอยู่ในความเป็นแม่ สิ่งหนึ่งที่ภาพยนตร์ไม่มีเหมือนกันคือสไตล์ ผู้กำกับกล่าวว่าสไตล์ "คลาสสิก" (คำพูดของเธอ) ของภาพยนตร์เรื่องก่อนๆ ด้วยการจัดองค์ประกอบที่สง่างาม เว้นระยะห่าง และความไม่คล่องตัวในการเคลื่อนกล้อง เป็นเรื่องปกติของงานของเธอ วิธีการที่ขาด ๆ หาย ๆ หงุดหงิด และส่วนใหญ่ใช้มือถือของ “Don't Call Me Son” (ดำเนินการอย่างไม่มีที่ติโดยนักถ่ายภาพยนตร์Barbara Alvarez ) คือการจากไป

แต่เมื่อนำมารวมกัน ภาพยนตร์ทั้งสองเรื่องบ่งชี้ว่าผู้สร้างภาพยนตร์มีขอบเขต ความละเอียดอ่อน และความเฉลียวฉลาดที่น่าทึ่ง—ผู้มีพรสวรรค์ชาวบราซิลที่สมควรได้รับตำแหน่งในเวทีโลก
https://ihdmovie.com/

เข้าชม : 164